Odkąd pamiętam pociągała mnie uroda kontrastu, materialnego, znaczeniowego. Tekstury, kolory, uczucia - skrajnie różne, lecz połączone w zadziwiająco harmonijnym współistnieniu - zawsze pochłaniały moją uwagę najbardziej. Szukam go nieustannie dookoła siebie jak poławiacz pereł. Koniec i początek, życie i śmierć, radość i smutek nie interesują mnie jako samodzielne stany rzeczywistości czy świadomości. Dopiero w budzącym konsternację połączeniu stają się dla mnie czymś interesującym. Eksplorowanie oraz oswajanie tego zjawiska nie mogło być dla mnie bardziej fascynujące jak właśnie poprzez sztuki wizualnie. W moich artystycznych działaniach najważniejszy staje się jednak sam proces twórczy, ponieważ w starciu z trudnymi pytaniami nie liczę na znalezienie jednej, oczywistej odpowiedzi. Wewnętrzny dyskurs staje się aktem „dziania się” czegoś wyjątkowego. Tym samym w mojej pracy artystycznej skupiam się równie często na tzw „stanach pomiędzy”, a więc tej części przestrzeni, która jest miejscem przechodzenia jednego stanu w drugi. Okazuje się bowiem, że koniec to kolejny początek, śmierć wydarza się w słoneczny dzień, a najbardziej nieuchwytna i tym samym pociągająca staje się ta krótka, magiczna chwila pomiędzy, kiedy jedna energia przelewa się w drugą, zupełnie inną. Najbardziej tajemniczy ze wszystkich momentów, łączący ze sobą w harmonijnym tańcu strach, nadzieję, podziw, grozę, słodką melancholię, szaleńczy taniec, ciszę, podmuch wiatru, tańczące w powietrzu kwiaty i nuklearny wybuch. Punktem wyjścia do opisania tego stanu stają się żywe, radosne kolory oraz ruchliwość form, będące śladem inspiracji filmami Disney’a i twórczością komiksową Jacka Kirby’ego. Świadkiem tego dyskursu jest najpierw artysta, a później widz, i tyle jest odpowiedzi ile interpretacji.